Even weg: vergeten Scheldedorp Lillo is plots weer hip

Mocht er bij de schepping het woord ‘authenticiteit’ uitgevonden worden, dan is het vast in Lillo. Alles wat hier gebeurt, tjokt driekwart trager dan bv. tien kilometer verderop in de haastige metropool die Antwerpen heet. Een dorp waar nog leven op mensenmaat waar te nemen is en waar je als bezoeker automatisch de frequentie van leven op langzaam zet.

Lillo, bekend om haar ganzenrijden, het poldermuseum, de mensen die arriveren en weer vertrekken met de waterbus (elke dag om het halfuur tussen Hemiksem en Lillo) en de boekenmarkt. Die ‘naturel’ en het nieuwe masterplan maken het dorp van zo’n dertig zielen plots nog zoveel meer aantrekkelijk voor dagjesmensen. Er komt opnieuw een volwaardig fort, vijf bastions, een ringgracht, straten met nieuwe kasseien, een nog te bouwen jachthaventje aan de ‘strekdam’ aan de Schelde, een brug en de automobiel verdwijnt voorgoed uit het dorpszicht. Een bezoekersparking op loopafstand van de dorpskern moet het authentieke karakter mee in stand houden.

Café aan de haven

Die revival was nodig want veel inwoners zijn de voorbije jaren elders gaan wonen. Ook de uitbaters van taverne ‘t Pleintje op de Havenmarkt hielden het na bijna dertig jaar voor bekeken. Een bekende vastgoedmakelaar uit Stekene is nu op zoek naar nieuwe zaakvoerders want het gebouw heeft nogal wat troeven: een heerlijk terras en de kerk als wakend oog over de omgeving. Wie hier straks in de keuken staat, zal het zich niet beklagen ... De mensen missen het trouwens: dat cafeetje aan de haven waar locals en toeristen schouder aan schouder aan één tafel een pintje drinken of een smakelijke specialiteit bestellen. Eenvoudige kost en royale porties die je smaakpapillen in de hoogste graad van verwennerij voerden.

Nieuwe gezichten, nieuwe hoop

Terwijl ver weg aan de overkant de petrochemie domineert, lopen er op de dijk in Lillo nieuwsgierige ganzen met hun kroost achter zich. Onwillekeurig komt Wim Sonneveld in m’n gedachten: ‘Dit dorp. Ik weet nog hoe het was. De boerenkind'ren in de klas. Een kar die ratelt op de keien.’ Nostalgie heeft wel een prijs. Wie hier woont moet om z’n brood en vlees een dik kwartier rijden, maar dat nemen ze er graag bij. De tram die achterwaarts door de tijd reist, krijgt nieuwe pendelaars want nieuwe gezinnen komen zich intussen vestigen in het polderdorp of keren er terug. Hoop voor de toekomst, garandeert een gelukkig leven. Zo kijken ze allemaal naar de nieuwe ontwikkelingen in hun dorp. ‘Hun’ Lillo. Ik was een kind en wist niet beter. Dan dat 't nooit voorbij zou gaan….