Over boeken en koeken: Kris Hoflack, CEO Standaard Uitgeverij én notoir verzamelaar

Tijdens een dynamische digitale dialoog wordt snel duidelijk dat Kris Hoflack een rasverteller is. En wees maar zeker dat het erin gaat als zoete koek: de rationele redacteur blijkt ook een passionele collectioneur. Het contrast is even origineel als mooi: Kris kan niet alleen pronken met een prachtig professioneel palmares, maar ook met een ‘royale’ reeks koekendozen van Delacre. (foto@Standaard Uitgeverij, auteur: Frank Van Hoof)

Gemaakt om geschiedenis te schrijven

Kris’ voorliefde voor oude koekendozen maakt deel uit van zijn bredere passie voor het verleden. Die vertaalde zich naar het departement geschiedenis aan de KULeuven, waar ook  zijn professionele pad startte. “Als assistent van de befaamde socioloog Luc Huyse verdiepte ik me in collaboratie en repressie. Met de opgedane kennis en kunde droeg ik een structureel steentje bij aan zijn referentiewerk over ons onverwerkt oorlogsverleden. Na een jaar of vijf in het verleden te graven, was de tijd rijp om me in het heden vast te bijten: met het redacteurschap bij Humo vond ik echt mijn droomjob.”

Een veelzijdig vervolg: tweerichtingsverkeer tussen letterfood en iets ‘nieuws’

“Dat mag je eigenlijk letterlijk nemen: als kind koesterde ik de droom om een boek te schrijven en voor Humo aan de slag te gaan. Op mijn 24 had ik beide wensen afgevinkt. Die Humojaren waren fantastisch: het tijdschrift floreerde en als redacteur kreeg je een zee aan vrijheid en verantwoordelijkheid. De laatste jaren deed ik alle politieke interviews, waardoor ik een persoonlijke passie op mijn professionele pad kon integreren. In die periode ging ik in diepgravende dialoog met alle politieke zwaargewichten. Na een kort intermezzo bij Bonanza, het Woestijnvisweekblad dat aan wiegendood bezweek, belandde ik bij de VRT. Initieel werd ik aangezocht om een parlementair magazine te maken ter vervanging van de uitzendingen voor derden, die naar pure propaganda waren afgegleden.

Met collega-regisseur Mark De Visscher hield ik Villa Politica boven de doopvont, een parlementair programma dat dit jaar twintig kwalitatieve kaarsjes uitblies. Het was de aftrap van een gevarieerde en uitdagende periode, waarin ik onder meer chef Terzake en hoofredacteur van alle duidingsprogramma’s werd. Een mismatch met de nieuwe directeur informatie lag aan de basis van een onverwachte overstap: ik verliet de openbare omroep voor uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts, waar de gelijknamige topmensen het mooie weer maakten. Samen maakten we kleine, kwalitatieve programma’s. Na anderhalf jaar ging ik in op de vraag om het VTM Nieuws uit het slop te halen. Als hoofdredacteur maakte ik met een enthousiaste equipe de transitie naar een volwaardige VRT-Journaalpendant, door de frivole faits-divers te minimaliseren en een volwaardige politieke poot te integreren. Door de samensmelting met de Persgroep zat ik als directeur journalistiek mee in de cockpit van alle kranten, magazines en websites. Met een copiloot die resoluut een andere koers wilde uitzetten, zocht ik opnieuw uit eigen beweging andere oorden op.”

Van de politiek van dichtbij naar De Standaard Uitgeverij

“En zo belandde ik na een selectieprocedure in de coulissen van het Vlaamse Parlement, waar ik als Directeur Communicatie de politiek langs de andere kant leerde kennen. Ik ruilde de journalistieke waan van de dag voor een omgeving waar met een ander tempo én een ander perspectief wordt gewerkt. En in plaats van spitse vragen af te vuren, stond ik mee in de vuurlijn. Een beklijvende ervaring, die mijn visie veranderde. Politiek is écht een moeilijk vak, en politici verdienen eigenlijk meer én beter. Als topmanagers van een land is hun verloning een fractie van die van toppers in het bedrijfsleven, waardoor de allerbeste alumni voor die laatste biotoop verkiezen. Het helpt zeker ook niet dat politici de risee van de samenleving zijn geworden, met ‘dank’ aan sommige journalisten, die zich als entrepreneurs in conflicten gedragen. En toen kwam De Standaard uitgeverij met de vraag om CEO te worden. Met 57 jaar op de teller vond ik het een uitgelezen kans om mijn professionele verhaal een mooie epiloog te geven. Ik ben dan ook met plezier op het verleidelijke voorstel ingegaan en hoop er een boeiende finale van te maken bij een van de succesvolste spelers op de Belgische uitgeversmarkt.”

Melancholische memories uit de oude doos

En dan is het tijd om Kris’ hobby’s aan te snijden. Kris is een fervente fietser, maar als journalist begrijpt hij als geen ander dat die passie weinig nieuwswaarde geeft. Zijn tweede hobby is andere koek: Kris verzamelt al vier decennia de Delacre koekendozen waarop onze koninklijke familie prijkt. De toon en de blik verzachten als hij me een royale blik in het hoe en waarom van deze bijzondere bezigheid gunt.

“Als historicus heb ik een bijzondere belangstelling voor de kerk en voor het koningshuis, twee fascinerende instituten die fundamenteel anders zijn. In de fluctuerende moderne maatschappij hebben visies een korte termijn, terwijl een koningshuis in decennia denkt en de kerk de eeuwigheid als horizon hanteert. Die twee intrigerende instituten zijn dan ook een boeiend tegengewicht voor iemand die als journalist lange tijd eendagsvliegen heeft gevangen. Ik sta trouwens niet alleen met die ‘vreemde’ voorkeur. De begrafenis van de queen verpulverde alle kijkcijfers en kluisterde 4 miljard mensen aan het scherm. Het blijft verbazingwekkend dat royals ondanks hun archaïsche afstamming overeind blijven. Meer nog, hoewel hun feitelijke functie is weggevallen, hebben verschillende vorstenhuizen zichzelf heruitgevonden. In een verdeeld land als België stellen maar weinigen de monarchie in vraag en het huidige koningskoppel heeft de populariteit van de monarchie zelfs opnieuw de hoogte ingejaagd. Zelf ben ik geen royalist, maar als nostalgicus en historicus kan ik wel melancholische mijmeringen hebben over het verleden. De Delacre koekendozen brengen dat verleden op een mooie manier tot leven: ze zijn een heel volkse manier om met de bevolking te communiceren en laagdrempelig te connecteren.

Ik kocht mijn eerste doos op een rommelmarkt ruim veertig jaar geleden en deed wat opzoekwerk naar Delacre. Zijn verhaal vormde de basis voor een blijvende fascinatie: meneer Delacre bleek een apotheker die chocolade verkocht omwille van de medicinale meerwaarde die aan deze onweerstaanbare oppepper worden toegedicht. In de beginperiode was er van koeken en bijhorende dozen nog geen sprake, maar waren er wel chocoladewikkels met de beeltenis van Leopold 2. Later werden koekjes de core en sierde de dynastie diverse dozen. Zelf heb ik een vijftigtal exemplaren. Zoals het een gevorderde vijftiger betaamt gaat mijn interesse vooral naar oude dozen. Op een van de meest elegante exemplaren staat het hele gezin van de controversiële koning Leopold 3, voor het noodlottige ongeval van zijn vrouw Astrid en de Tweede Wereldoorlog zijn leven een dramatische wending gaven. De dozen geven letterlijk en figuurlijk een mooi beeld van het verleden, wat soms een welkom tegengewicht is voor de minder fraaie beelden die het heden vaak kleuren.”